Περιγραφή
Με την ποίησή του ο Δημήτρη Πιστικός επιμένει να παίζει ακόμη το επικίνδυνο, πολλές φορές, άλλοτε κι απαγορευμένο, παιχνίδι της, ερεθίζει και ερεθίζεται, αδιαφορώντας για τις ευκολοχώνευτες αλήθειες, τις άνοστες ηθικές και τις μπαγιάτικες διδαχές, ορίζει τη ροή του χρόνου με τον τρόπο του, μετουσιώνει τις μετοχές της ιστορίας σε πολυσήμαντα ποιήματα, στήνει στους νεκρούς, τους αδικημένους και τους αθώους το δικό τους μνημείο. Το ρευστό ποιητικό υλικό στερεοποιείται με την τέχνη παλιών μαϊστόρων, που έχουν σήμερα εκλείψει, και συγκροτεί το λόγο σε σώμα πολυπόθητο, το ποίημα. Η ηδονή που αναβλύζει τότε από αυτό μας παρηγορεί, σαν το ολόφρεσκο καρπό πριν μαραγκιάσει, το δροσερό κορίτσι που λάμπει απ’ τα νιάτα του, το λησμονημένο που γυρίζει συχνά στα όνειρά μας, ζητώντας τη ζεστασιά της μνήμης μας.
