Τώρα μπορεί πια ο καθένας να μιλά και κυρίως να γράφει,
για την αγωνία της εποχής, το αδιέξοδο, την απανθρωπία του αιώνα, τη χρεωκοπία των ιδεολογιών,
τη βαρβαρότητα της μηχανής για δίκες, για ρήγματα, για φράγματα, για ενοχές, για γρανάζια.
Όλα έχουν κωδικοποιηθεί, ταξινομηθεί, αποδελτιωθεί, έχουν περάσει σε λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες,
προσφέρονται έτοιμα σε πακετάκια αυτοσερβιρίσματος, σε κάθε βαλάντιο προσιτά.
Θα ‘ρθει ένας καιρός, που σε ζωολογικούς κήπους, σε τσίρκα και σε κέντρα παιδικής χαράς,
θα συντηρούνται σε ειδικούς στεγανούς κλωβούς, άνθρωποι – δείγματα μιας περασμένης εποχής
προς ικανοποίησιν της περιεργείας του κοινού και προς χρήσιν των σχολείων και των επίδοξων συγγραφέων.
Μανώλης Αναγνωστάκης
(Το Περιθώριο ’68 – ‘69)
